Płaszcz z szalowym kołnierzem :)

Pierwsze dni listopada jest to czas zadumy i wspominania zmarłych.

 To tradycja głównie rzymskokatolicka, ale na cmentarze w tym szczególnym czasie przychodzą również wierni innych kościołów.  Dekorują mogiły kwiatami, palą znicze.
Nie wszyscy wiedzą, że rzymskokatolicka tradycja czczenia świętych w dniu 1 listopada, ma ponad tysiąc lat.
 Tradycję tą poprzedziło święto, które obchodzono 13 maja. W 608 roku papież Bonifacy IV ustanowił, że dniem modlitwy za męczenników, będzie 13 maja. W roku 731 papież Grzegorz III, przeniósł to święto na 1 listopada, sto lat później postanowiono, że tego dnia w modlitwach będą wspominani nie tylko męczennicy, ale wszyscy święci. 

Osobną historię mają zaduszki, czyli 2 listopada.
 W 998 roku w tym dniu, opat Benedyktynów w Cluny we Francji św. Odilon, zarządził modlitwy za dusze wszystkich zmarłych. Zwyczaj ten szybko rozprzestrzenił się we Francji, później także w Anglii, Niemczech i Italii. 
Tradycja wspominania zmarłych i wiara w życie pozagrobowe, sięga czasów pogańskich. Słowianie wspominając zmarłych pozostawiali otwarte drzwi i pokarmy na stołach: kaszę, miód, chleb i pierogi a nawet wódkę. Często te pokarmy zanoszono na groby, jedzenie miało dodać siły zbłąkanym duszom w drodze do nieba. Przez dwa pierwsze dni listopada, prace domowe były zakazane, wykonywanie ich mogło obrazić duchy. Żeby dusze mogły odnaleźć drogę, palono ognie. Ogień miał oczyścić dusze i chronić żywych.
Tymczasem coraz bardziej popularne staje się Halloween, zwyczaj równie stary co zaduszki, jego początki sięgają irlandzkiego pogaństwa, święto to było końcem celtyckiego roku. Według celtyckich wierzeń duchy zstępowały na ziemię w poszukiwaniu ciała. Celtowie gasili światła, wystawiali jedzenie przed domy a sami ubierali się w odstraszające stroje, aby nie wyglądać na ofiarę dla błądzącego ducha. Samo Halloween było kultywowane w Irlandii i trafiło wraz z emigrantami w XIX wieku do Ameryki. Obecnie jest to całkiem świeckie święto, którego celem jest kostiumowa zabawa dla całej rodziny.

 A ja na dzień 1-ego listopada staram się uszyć zawsze ciepły płaszcz, jak to banalnie zabrzmiało ale nigdy nie wiadomo jaka będzie pogoda. Bywa ciepło, że można paradować w wiosennym płaszczyku, zdarzały się ostatnio takie lata, ale bardziej prawdopodobny jest mróz. Jak zawsze wielka niewiadoma. 

Ta wielka niewiadoma, nie może mnie zaskoczyć i szyję dla spokoju ducha, płaszcz niczym na Syberię, innych zimą nie toleruję i nie jestem w stanie nosić, wiem że wyglądam jak niedźwiedź ale trudno nie lubię chorować.

 I ten mój płaszcz uszyłam z fajnej wełenki WEŁNA/BUKLA, ociepliłam go podszewką pikowaną, cały przód i tył podkleiłam wkładem dzianym a w rękawach główki i podwinięcia na dole rękawów.

Formę na płaszcz zaczerpnęłam z Burdy 10/2011, model 107, ale kołnierz pochodzi z modelu 108, jest trochę powiększony co pokazuje zdjęcie poniżej. Cały płaszcz to taka trochę składanka, ale jest tak jak chciałam. 

Kieszenie wszyte w szwie bocznym, tylna część jest z tkaniny, zszyta i rozprasowana, przednia część kieszeni z czarnej dzianiny, doszyta i ostebnowana. Pokazuje to zdjęcie poniżej. Dodatkowo, kieszeń zamocowana jest do płaszcza w środku paskiem z podszewki, aby się nie przesuwała w trakcie wyjmowania ręki. 

W rękawy wszyłam, tradycyjnie kulę rękawa i poduszki, pokazuję tu zdjęcie przed wszyciem kuli i poduszki.

Nie wygląda imponująco, ale czyniąc dalsze zabiegi, jego wygląd się zmienia.

Wszystko wprasowane do środka rękawa.

Przypięta kula rękawa, następnie doszyta i nad kulą doszyta poduszka, która wystaje nad nią ok 0,5 cm.

Tak wygląda rękaw po doszyciu wszystkiego.

Podszewka pikowana jest dość gruba, ale chodzi o to żeby płaszcz był ciepły, oczywiście płaszcz lepiej wygląda ze zwykłą podszewką nie jest tak napuszony. 

W trakcie noszenia to napuszenie się zmniejsza. 

Zawsze po uszyciu płaszcza, mam wielką ochotę szyć kolejny.